Geneeskunst

De werktitel is ‘geneeskunst’ waarbij de handen als genezend kracht een uitgangspunt vormen voor een serie doeken waarbij hij zich laat inspireren door de bezwerende grotschilderingen van holbewoners, dit verweven met zijn herkenbare surrealistische stijl ..

Kunst van het genezen

Als je denkt alsmaar een schaduw te zijn van datgene wat je eigenlijk zou moeten zijn
Dan sta je met je rug naar het licht gekeerd en beschrijf je de contouren van een donkere inhoud
Dat deel wat geen licht reflecteert is de schaduw van een ongeneeslijke ziekte

Het is al wat je ziet, al wat je weet, al dat je kent
Het is een zekerheid, een veiligheid, een geborgenheid
Het licht zou je verblinden en de valse waarheid niet meer zien dat deze ziekte je vriend is en wapenbroeder

Maar als je de ogen sluit zul je geloven dat de ziekte slechts een schaduw is van datgene wat je werkelijk bent, verlicht

De zelfverrijki praktijk

Iedereen wens ik geluk, rust en wijsheid
Want wie wil dat nou niet?
Het is vaak dat het woordje ‘rust’ confronteert

Men is vooral op zoek naar rust, wil gelukkig worden en denkt de wijsheid in pacht te hebben
Maar wat is wijsheid als je de rust niet hebt en geen geluk ervaart?

Ik zie deze drie elementen als onlosmakelijk
Het is een optelsom met als uitkomst het vierde element, liefde

Geluk is vergeten wat gisteren is gebeurt en je niet denkt aan wat de volgende dag brengen zal
Carpe Diem

Rust is de vaardigheid gisteren en morgen los te kunnen laten

Wijsheid is te durven vergeten wat je denkt te hebben geleerd en dat het iets is wat tot je komt op het moment dat je het nodig hebt

Er gebeuren onvergeeflijke dingen in de wereld om ons heen en zolang we zelf niet inzien dat we daar deel van uitmaken kunnen we onszelf daarin ook niet vergeven
We denken dat het een opgave is een ander te vergeven terwijl dat pas kan gebeuren door ons eigen aandeel te zien en je dat jezelf kunt vergeven

Hoe ga je om met verlies?
Is dat bezit wat je is ontnomen of is dat iets wat je ooit is gegeven
en je verlaten heeft?
Wat bezit je als je niets te verliezen hebt en andersom?
We kunnen ons hechten aan mensen of aan dingen, mits die hechting een blijk is van overgave aan het feit dat dit niet ons bezit is

Onthechten klinkt negatief en onpersoonlijk, maar durf het te zien als respect voor het ander met evenveel recht van zijn in al zijn vrijheid de grenzen van het mogelijke te betasten van het leven

Onthechting is juist binding, de durf om los te laten, te verliezen wat je dierbaar is
Mensen kunnen elkaar stevig vasthouden, mentaal en fysiek, met de motivatie de ander niet los te kunnen of willen laten
Het gebeurt in relaties, bij ziekte of overlijden uit angst en onzekerheid kun je elkaar verstikken
De onafhankelijkheid verdwijnt omdat men er voor kiest afhankelijk te zijn van de ander
Men vervreemdt zich van zichzelf omdat de ander de plek inneemt
die je zekerheid moet bieden wanneer de ander onstabiliteit ervaart, zie je dat als een zwakte
Voel je zelf onstabiliteit dan is dat de schuld van de ander
Beiden voelen zich dus slachtoffer van elkaar

Om de padstelling te doorbreken moet jouw sterkere ik, de ander dus, de verandering bewerkstelligen
De ander moet voor jouw geluk, veranderen
En als de ander de moed heeft verzameld, zichzelf heeft hervonden, dan voelt de ander opeens de zwakte die al die tijd werd toegeschreven aan alles behalve aan zichzelf

Zo ontstaat er een gat waarin je eenzaamheid voelt door de leegte, de plek die men uiteindelijk zelf zal moeten innemen
Die angst moet overwonnen worden om deze onzekerheid te lijf te gaan

Bij ziekte kun je jezelf afvragen, is het lichaam ziek of is het de geest?
De geest is in staat het lichaam te genezen
Soms wil de geest niet meer maar weet het lichaam niet van opgeven

Stress kan het lichaam ziek maken, kanker ook

Ziekte is in wezen het proces waarbij het lichaam wil genezen en de geest wil helen
Ziek zijn is een beproeving om fysiek en mentaal een verandering door te maken

Bij een sterfgeval kan de achtergeblevene zich vastklampen aan de overledene, de dood niet willen accepteren, het verlies niet willen erkennen

Als iemand sterft lijkt de wereld voor de achterblijvers even stil te staan
Hun wereld, weliswaar, en kunnen even niet bevatten dat alles om hen heen gewoon doorgaat
De wereld draait door terwijl zij lijken stil te staan
Als een gat of vacuüm kan het worden ervaren
Zo kun je het leven vermijden door in de leegte je te vervullen van rouw die je verteert
En zo ontstaat er een leegte die zo beangstigt en zich verplaatst naar het doorgaande leven

De zelfvereniging

Een crisis, in dit geval ziekte, onder ogen durven zien. Het accepteren ervan

Een actieve vrede ermee sluiten door middel van vertrouwen opdat wijsheid op het juiste moment zich aan zal dienen en dat je deze wijsheid zult herkennen en kunt assembleren

De erkenning dat het overdachte plaats moet maken voor het intuïtieve
Erop vertrouwen dat de wil alleen, genoeg is om de transformatie
naar genezing in werking te stellen

Kortom, de wil vindt altijd zijn weg door de wens, de wil te laten geschieden, los te laten

Wat de wil zal bereiken is niet te voorspellen
De uitkomst ervan moet je leren zien
Het uitspreken van de wil is het uitspreken van een suggestie waar de wil naar toe zou kunnen leiden
In dit geval gaat het om de wil te genezen

Maar hoe zul je de genezing herkennen?
Is het lichaam vrij geworden van symptomen?
Is de geest vrij geworden van het zieke bestaan wat het zich eigen had gemaakt?

Die genezing is tijdens het proces de beangstigende leegte die overwonnen moet worden
De onthechting van het zieke zelf
Het los laten ervan door erop te vertrouwen dat de wil zijn werk doet

In de wachtkamer van het leven

Het leven en de dood zijn twee verschillende werelden van bestaan. In de ene beweegt de geest zich voort middels het lichaam, in de ander ben je lichaams loos.

Als je droomt ben je lichaams loos, als je denkt of fantaseert.

Als je emoties ervaart, zijn dat de vertalingen naar het lichaam die resoneren op de vibraties van iets wat lichaams loos is.

Als je fysieke pijn ervaart in hevige of mindere mate ervaar je het leven, iets wat de dood je niet geven kan.

Als je geconfronteerd wordt met het aardse begrip van tijd, blijkt dat de tijdloosheid van de dood er van doordrenkt is. Dat zijn de tijdloze momenten van het geluk die op elk tijdstip van de dag ervaren kunnen worden.

Wanneer je liefde ervaart komt dat eigenlijk het dichts bij het gevoel van wat je in de dood ervaart. Alles kan. Tijd en plaats vormen geen barrières meer. Je voelt geen fysieke pijn meer en alles voelt volmaakt en schenkt je het gevoel van de ultieme vrijheid.

Geen vrijheid zonder grenzen. Ook in de dood is dat zo voor het feit dat het onbegrensd is.

Maar de herinnering van de vele levens die je geleid hebt slijten niet in de dood. Sterker nog, je hebt op dat moment het volle overzicht erover op deze harde schijf. De schijf waar je doorgaans in je bewuste zijn in het leven geen toegang toe weet te vinden.

Al wat je kent, dat zie je, en de rest niet in het leven. Ken je alleen maar de kleur rood, dan zul je blauw nooit herkennen tenzij je iemand weet te overtuigen dat er zelfs meerdere kleuren bestaan, een heel spectrum zelfs.

Zo is dat ook in de dood. Alles wat je gezien hebt in het leven wat je voorstellingsvermogen heeft ontwikkeld bepaald je vermogen om te zien in de dood.

Een wereld waar alles zo veranderlijk is als het verspringen van je gedachten in een fractie van seconden. Een wereld waarin je binnen twee seconden doodsangst en levensgeluk kunt ervaren op twee plaatsen, hemelsbreed van elkaar gescheiden.

Hoe je daar in te kunnen bewegen zonder je overweldigd te laten worden door de machteloosheid van je eigen gedachten gang weet men in het leven over de techniek van het wakend dromen.

Een droom waarin je enerzijds jezelf kan mee laten voeren en anderzijds je op geschikte momenten in kan grijpen en eigenlijk bewust verandering zelf kan initiëren. Als een tele- tijd -machine kun je voor en achteruit springen door de droom chronologie. Waar je op het ene moment berooft wordt van alles wat je lief hebt kun je het in de gekozen herhaling ervan, alles net zo lief weer heroveren.

En gek genoeg zijn deze wakende dromen, het beheersen ervan de leerschool voor het leven als wel voor in de dood. Ze zijn onlosmakelijk met elkaar verweven.

Dat je van de dood weder kunt keren naar het leven, laat zich beschrijven door de drang naar leven, hoezeer uniek dat leven is. De combinatie van lichaam en geest en tijd, in contrast met de lichaamsloosheid, de oneindigheid, de tijdloosheid van de dood. In de dood zul je weemoed ervaren naar de geur van kou en het kippenvel wat het je oplevert. De weerstand van lichamelijk sensaties en geestelijke emoties maken een leerproces mogelijk wat je in de dood niet zult ervaren.

In het leven ontwikkel je de inzichten die je zult inzien tijdens het overzicht ervan wat je ervaart tijdens de dood. Je zult niets nieuws zien in de dood, hoewel, voor het begrip van leven, ervaar je het unieke overzicht wat op zichzelf natuurlijk wel een leerschool is. Het combineren van kennis over je zijn door alle tijden heen.

En net als in het leven worden gelijkgestemden als magneten tot elkaar aangetrokken. In het leven is het nog een hele truuk om dat te herkennen omdat de ratio het herkennen daarvan bemoeilijkt. In de dood is deze aantrekkingskracht een vanzelfsprekendheid.

Zodra je weer terugkomt in het leven lijkt de harde schijf gewist. Het is slechts de toegang ertoe die door de toevoeging van het element lichaam geblokkeerd wordt. Dit heeft natuurlijk ook zijn functie.

Het leid tot waanzin.